ΑΣΕΑ - Ο ΚΑΦΕΝΕΣ ΤΟΥ ΣΟΥΛΗ "Η ΕΛΒΕΤΙΑ"

 

Λίθοι και πλίνθοι και ξύλα και κέραμος ατάκτως ερριμένα και επιχρίσματα και λάσπες και ζόμπολα. Μόνο οι τοίχοι ίστανται όρθιοι από το γραφικό και παραδοσιακό καφενεδάκι του αείμνηστου Πουλοθανάση (Σούλη). Σε λίγο η αναπαλαίωση θα έχει τελειώσει και το καφενεδάκι θα ανοίξει πάλι τις πόρτες του και αυτό θα είναι το καλύτερο μνημόσυνο για τον μπάρμπα - Θανάση τον Σούλη, όπως είθισται να τον αποκαλούμε. Εύγε και μπράβο στον χορηγό Παναγιώτη Πουλόπουλο και στους πρωτεργάτες και χρηματοδότες αυτής της ιδέας.

 Κάποτε σε καιρούς μακρινούς και αλλοτινούς αυτό το καφενεδάκι είχε τις δικές του δόξες και είχε γράψει την δική του ιστορία. Αυτοί οι τοίχοι έχουν ακούσει και έχουν ιδεί, (διότι οι τοίχοι δεν ακούνε μόνο, βλέπουν κιόλας,) τόσες ιστορίες και μυστικά που μόνο μία πέτρα αν στύψεις αρκεί να γράψεις ολόκληρα βιβλία από το υλικό που κρύβει. Μέσα σε αυτά τα ντουβάρια γαλουχήθηκαν γενιές και γενιές απολαμβάνοντας το καφεδάκι τους, σβήνοντας τον πόνο τους και τον καημό τους σε μια κούπα κρασί, παίζοντας την πρέφα τους ή το τάβλι τους. Ακόμα ακούγεται ο ήχος από τα ζάρια ή το κτύπημα του χεριού στο τραπέζι από τους πρεφαδόρους φωνάζοντας ατού, ατού !!

 Δεν ήταν όμως μόνο ψυχαγωγικός χώρος και χώρος συνάντησης, ήταν και χώρος ανταλλαγής ιδεών, σκέψεων και απόψεων, ανταλλαγής εμπειριών, και γατί όχι και χώρος διανόησης και προβληματισμού. Ήταν σαν ένα μικρό σχολείο όπου οι λιγότερο έμπειροι μπορούσαν να βρουν μια λύση στα προβλήματά τους από τους εμπειρότερους θαμώνες. Μεταξύ αυτών των έμπειρων και εξειδικευμένων ατόμων ήταν και ο μπάρμπα-Θανάσης, ο οποίος , λόγω του ότι χειριζόταν τον γραπτό και προφορικό λόγο με άνεση εθεωρείτο αυθεντία στην σύνταξη επιστολών, αναφορών, αιτήσεων, ενστάσεων και άλλων τέτοιων συναφών.

 Το μενού του καφενέ πλούσιο και λιτό. Σέρβιρε καφέ, γλυκό του κουταλιού σταφύλι φράουλα, γκαζόζες, πορτοκαλάδες, υποβρύχια (βανίλια σε νερό), λουκουμάκι, στραγάλια (μέτρο η χούφτα), ούζο, κονιάκ, μαστίχα και λικέρ μπανάνα για καμιά γυναίκα, και άφθονο κρασί. Οι γκαζόζες και οι πορτοκαλάδες για να είναι δροσερές και ευκολόπιοτες ετοποθετούντο σε ένα τρύπιο τενεκέ και βυθίζονταν στο διπλανό πηγάδι. Ο μπάρμπα - Θανάσης ήταν σπεσιαλίστας στους καφέδες. Τους καφέδες τους έψηνε στο καμινέτο (καμινέτο με οινόπνευμα) και τους σέρβιρε στο χοντρό ή το ψιλό φλιτζάνι ανάλογα με την επιθυμία του πελάτη. Μεζούρα για τον καφέ και την ζάχαρη είχε το καπάκι του καμινέτου και κουταλάκι για το ανακάτεμα το δάκτυλο του, έτσι γνώριζε άμεσα αν είχε βάλει τις σωστές αναλογίες καφέ και ζάχαρης αφού μετά το ανακάτεμα έγλειφε το δάκτυλο του. Αυτό ήταν και το μυστικό του για την μεγάλη επιτυχία που είχε στους καφέδες.

 Ο καφενές του Σούλη δεν ήταν το μοναδικό καφενείο στο χωριό, υπήρχαν και άλλα όπως του Τσούκα, (Μιχάλη Τσούτσουβα), του Πουλόχρηστα (Χρήστου Πουλόπουλου), του Σωτήρου (Σωτήρου Σταθόπουλου), η Λάρισα (Σταύρου Φράγκου), του Ζάχαρη (Βαγγέλη Χριστόπουλου), του Γιάννου το ταβερνείο (Γιάννη Τσούτσουβα) και άλλα. Όμως μόνο του Σούλη ήταν καθεαυτού καφενείο, διότι όλα τα άλλα, εκτός του Γιάννου που ήταν σκέτο καπηλειό σέρβιρε μόνο κρασί, ήταν ταυτόχρονα και μπακάλικο και μανάβικο και ταβέρνα για αυτό και τα λέγαμε μαγαζιά. Ειδικά του Τσουκομιχάλη και του Πουλόχρηστα και αργότερα του Σέμη ήταν όπως τα σύγχρονα super market. Τίποτα δεν τους έλειπε. Τα ράφια ήταν γεμάτα τρόφιμα και ποτά. Τσουβάλια γεμάτα ρύζι, φασόλια, φακές χαρτόκουτα γεμάτα μακαρόνια, φιδέ, ξυλοκιβώτια γεμάτα ρέγγες, κουτιά γεμάτα σαρδέλες και αντζούγιες, δοχεία με σκουμπρί και λακέρδα, κονσέρβες κτλ και τούτο γιατί τότε το χωριό έσφυζε από κόσμο και ζωή. Διέθετε ταχυδρομείο, τηλεφωνείο, σταθμό χωροφυλακής, ιατρείο, τρεις φορές την εβδομάδα γεωπόνο, μια φορά την εβδομάδα δασκάλα οικοκυρικής, κουρείο, ραφείο, σαμαράδικο, Πεταλωτήριο κτηνίατρο, ακόμη διέθετε και ειρηνοδικείο κάθε παρασκευή κλπ. Επίσης υπήρχε συγκοινωνία με Τρίπολη πρωί βράδυ. Υπηρεσίες που τα γύρω χωριά στερούντο και ήταν αναγκασμένοι οι γύρω κάτοικοι να έρχονται στην Ασέα να κάνουν τις δουλειές τους και επειδή δεν είχαν άμεση πρόσβαση με την Τρίπολη έκαναν και τα ψώνια τους.

 Σήμερα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει η άλλοτε κοσμοπολίτικη Ασέα, παρότι έχει καλλωπιστεί, έχει ταυτόχρονα και ερημώσει. Περπατάς στους δρόμους και δεν βλέπεις άνθρωπο να πεις μια καλημέρα να ανταλλάξεις δυο κουβέντες. Σε αυτό αναμφισβήτητα έχει συντελέσει και η έλλειψη καφενείου αφού δεν υπάρχει κάποιο στέκι συνάντησης που θα μπορούσε να είναι πόλος έλξης . Ας ελπίσουμε ότι το καφενεδάκι αυτό θα μας ξαναενώσει και θα συνεχίσει να γράφει ιστορία.

Η μοναδική περιγραφή είναι του  Pelopidas Spartakos  και η δημοσίευσή του έγινε στην Ομάδα ASEA στο F/B.