ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΕΡΕΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟ

 Σήμερα συγκεντρωθήκαμε εδώ για έναν Άνθρωπο με Άλφα κεφαλαίο, για έναν Κληρικό μοναδικής Αξίας, για έναν Ευλογημένο Ποιμενάρχη, που άνετα οι ιστορικοί του μέλλοντος αν θελήσουν, θα μπορέσουν να τον κατατάξουν σε αυτούς που πραγματικά την Ιεροσύνη την έκαναν λειτούργημα και το λειτούργημα Ιεροσύνη.

Σήμερα συγκεντρωθήκαμε εδώ να αποχαιρετήσουμε τον δικό μας Ποιμενάρχη. Τον Δικό μας άνθρωπο, τον δικό μας Ιερέα. Τον Παπά Μήτσιο μας.

Χρησιμοποιώ πολλαπλά τη λέξη Άνθρωπος γιατί ο Παπά Δημήτρης ήταν Άνθρωπος με προσωπικότητα και βαρύτητα. Έδωσε δυναμική στο Ιερατικό και Ποιμαντικό του έργο. Δεν χρειάστηκε τα ράσα για να αποκτήσει οντότητα. Δεν χρησιμοποίησε το πετραχήλι για να πάρει αξία. Ήταν ο Ιερέας που κατάφερε την κοινωνικότητα και προσωπικότητά του να την μετατρέψει σε Κατηχητικό σχολειό. Χωρίς πομπώδη λόγους, χωρίς βαρύγδουπα κηρύγματα, κατάφερνε να έχει σε απόλυτη κατάνυξη και ψυχική επικοινωνία τους πιστούς, εντός και εκτός ναών. Τη νεολαία, τους υπερήλικες και όλους όσους τον αντίκριζαν .

Η καθαρότητα και η βαρύτητα του βλέμματος του ήταν ο καθρέφτης της ψυχής του. Είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι ο Παπά Μήτσιος προσέλκυε με το λόγο του ανθρώπους που δεν φαινόντουσαν πολύ κοντά στην εκκλησία. Παρόλα αυτά αποζητούσαν την επικοινωνία του και το Λόγο του.

Αν θέλουμε να προχωρήσουμε ως κοινωνία και να ξεφύγουμε απ’ το τέλμα που βρισκόμαστε, τόσο ως λαϊκοί όσο και ως κληρικοί, πρέπει να τον έχουμε ως πρότυπο ζωής, συμπεριφοράς, συναναστροφής, πνευματικής εμβέλειας και ανησυχίας.

Προ 10 ημερών μού παρέδωσε χειρόγραφο κείμενο προς δημοσίευση στο site το οποίο συντηρώ και για το οποίο ένας απ’ τους κύριους παρακινητές και υποστηρικτές ήταν ο Παπά Μήτσιος. Το θέμα που αγγίζει είναι της γυναίκας στην σημερινή εποχή. Θέμα για το οποίο η σημερινή κοινωνία αμφιταλαντεύεται. Συνεχώς απεδείκνυε ότι η ηλικία του δεν τον εμπόδιζε να σκέφτεται σύγχρονα, προοδευτικά, βαθυστόχαστα και πλήρως τεκμηριωμένα.

Μέσα, είτε από πάμπολλες ώρες συζήτησης είτε σύντομες, αντιλαμβανόταν ο εκάστοτε συνομιλητής ή ακροατής του ότι διάθετε ασύλληπτη παιδεία, ευστροφία και βαθύτατη κριτική σκέψη. Επίσης καταλάβαινε κανείς ότι έχει τρομερή κατάρτιση, γνωστικό υπόβαθρο και ατελείωτες ώρες διαβάσματος. Στοιχεία και αρετές τις οποίες σε πολλούς σήμερα, θεωρητικά μορφωμένους, μέσα από Πανεπιστήμια, δεν τα βρίσκεις συγκεντρωμένα σε ένα πρόσωπο, μια οντότητα.

Σήμερα εδώ σε αυτό το Ναό που για πολλές δεκαετίες υπηρέτησε, που και η πιο απομακρυσμένη γωνιά του ναού έχει τη βροντώδη και μελωδική φωνή του, αναγκαζόμαστε να απευθύνουμε το Ύστατο Χαίρε. Όμως όλοι γνωρίζουμε ότι μόνο ύστατο δεν είναι. 

Σε πολλούς από εμάς θα ηχεί η φωνή του στα αφτιά μας, το δίδαγμα του στην ψυχή μας, ο λόγος του στην καρδιά μας.   

Παπά - Μήτσιο, αφήνεις αυτόν τον κόσμο για να υπηρετήσεις έναν άλλον . Έναν αιώνιο. Το πίστευες αυτό. Είμαι σίγουρος όμως ότι και σε σ αυτόν που θα βρεθείς πάλι θα μεγαλουργήσεις και πάλι θα ξεχωρίσεις.

Εδώ αφήνεις μια τεράστια παρακαταθήκη που οφείλουμε όλοι εμείς που σε πιστέψαμε, που συμπορευθήκαμε μαζί σου, που κάναμε πράγματα μαζί, να την διαφυλάξουμε, να την διατηρήσουμε και γιατί όχι να την αναπτύξουμε. Το οφείλουμε σε εσένα, το οφείλουμε σε εμάς.

Δημιούργησες μια υπέροχη οικογένεια μαζί με την Πρεσβυτέρα Χριστίνα. Με την Πρεσβυτέρα η οποία στάθηκε βράχος και με πίστη δίπλα σου. Η ηρεμία και η δύναμή της ήταν ποσοτικά και ποιοτικά στοιχεία έτσι ώστε να προχωρήσετε κα να δημιουργήσετε σε αυτή τη ζωή. Απέκτησες τρία παιδιά τα οποία τα στήριξες μέχρι εκεί που δεν πήγαινε άλλο. Βγήκαν λαμπροί επιστήμονες, καλοί οικογενειάρχες, μα κυρίως κάλοι Άνθρωποι. Και όλα αυτά χωρίς την χρήση του ράσου και του πετραχηλιού. Το επαναλαμβάνω. Χωρίς τη χρήση του ράσου και του πετραχηλιού.  Έστησες μια  πρότυπη και πρωτόγνωρη μελισσοκομική επιχείρηση, για να πετύχεις όλα αυτά. Και όλα αυτά τα έκανες για να σπουδάσεις τα παιδιά, να ζήσεις με αξιοπρέπεια τον λιτό μα συνάμα πλούσιο βίο σου, χωρίς να έχεις το χέρι ανοιχτό στο Λειτούργημά σου.

 

Αγαπητέ και Σεβαστέ Παπά - Μήτσιο,

Στο σημείο αυτό θα μου επιτρέψεις να κάνω μια μικρή αναφορά στην προσωπική και οικογενειακή σχέση και στους δεσμούς  μας που είχαμε όλα αυτά τα χρόνια.

Εσύ ήσουν στις τελευταίες στιγμές του δικού μου παππού, του Παπά - Μητσιάκου Παπαδημητρίου.

Εσύ ήσουν αυτός που στο πρόσωπό σου βρήκαμε τον γνήσιο αντικαταστάτη του παππού μας, του ιερέα μας, του άνθρωπου μας.

Εσύ ήσουν αυτός που για χρόνια πολλά διακόνευες το χωριό μας Αραχαμήτες και μαζί με τον αείμνηστο πατέρα μου μεταμόρφωνες την εκκλησία σε χώρο μουσικής πανδαισίας και κατάνυξης.

Εσύ ήσουν αυτός που στάθηκες στην οικογένειά μου και σε έμενα να διαχειριστούμε την απώλεια του πατέρα μου.

Εσύ ήσουν ο λόγος που συνέχισα την παρακαταθήκη του πατέρα μου για να υπηρετώ το Ψαλτικό Αναλόγιο του χωριού μου ενώ ήθελα να τα παρατήσω.

Πολλά μπορώ να πω για τις πληθώρες, σοβαρές και μεγάλες συμβολές και συμβουλές που προσέφερες στην οικογένειά μου, στο χωριό μου, στα χωριά μας, σε όλους όσους σε πλησίαζαν.

Έμπαινες στο σπίτι μας και αγάλλονταν οι καρδιές μας και οι ψυχές μας. Αυτό όμως συνέβαινε σε όλα τα σπίτια, σε όλους τους χώρους όπου βρισκόσουν.

Παπά Δημήτρη σε αποχαιρετώ με πολύ Αγάπη, με πολύ Σεβασμό αλλά και με πολύ Πόνο.

Η Μαναραίικη Γη που θα σε φιλοξενήσει σε λίγο, είναι σίγουρο ότι θα σου ανταποδώσει την ζεστασιά και την Αγάπη που έδωσες στο Μάναρη, στους Μαναραίους, τους Δοριζαίους, τους Αραχαμηταίους, σε όλους εμάς.

Και βέβαια θα συνεχίσετε μαζί με τον Παπαδόγιωργα να χαρίζετε μελωδικούς ύμνους κοντά στον Ύψιστο.

Αιωνία σου η μνήμη.

 

Μάναρη 06/07/2022

Σωτήρης Παπαδημητρίου