Σαν σήμερα, 23 Φεβρουαρίου 1987 πέθανε ο Ιερέας Δημήτριος Παπαδημητρίου σε ηλικία 87 ετών, ο παππούς μου. Ένας άνθρωπος χαρισματικός, πράος, ήρεμος, με ανήσυχο πνεύμα και πάντα αεικίνητος. Ήταν πρώτος σε όλα. Απ’ την καλλιέργεια των χωραφιών με το ζευγάρι, μέχρι την Αγνότητα που εξέπεμπε στο κόσμο όπου μεταμορφωνόταν σε Μέγα Σεβασμό. Ήταν παπάς στο Βαλτέτσι για κάποια χρόνια και στην Αραχαμίτα όλη του τη ζωή.
Θα σας περιγράψω την ημέρα του «μακρινού ταξιδιού» η οποία αν και 10 χρονών τότε, έχει χαραχτεί στη μνήμη αλλά και στην ψυχή μου. Ήταν μέρα Δευτέρα. Είχε ζητήσει προ δύο ημερών ο παππούς μου απ’ τον επίσης ιερέα και πολύ αγαπητό φίλο – συγγενή Δημήτριο Παπαγιαννόπουλο απ’ το Μάναρη, να κάνει μια Λειτουργία να κοινωνήσει. Είχε φαίνεται το προαίσθημα ότι πλησιάζει η ώρα του.
Η μητέρα μου είχε φτιάξει το πρόσφορο, ο πατέρας μου έτοιμος στο ψαλτήρι και ο παπά-Δημήτρης ξεκίνησε τον Όρθρο. Εγώ εκεί, γύρω γύρω. Μία στο Ιερό, μία στο ψαλτήρι να μουρμουρίζω. Η μητέρα μου με το Θείο Γιάννη (αδερφός του πατέρα μου) δεν είχαν έρθει ακόμα στην Εκκλησία. Μπήκαμε στη Θεία Λειτουργία και όταν ήταν έτοιμος ο παπάς να βγάλει τα Άγια, ήρθε στην εκκλησία ο Θείος Γιάννης εμφανώς στεναχωρημένος αλλά ψύχραιμος και είπε: «ΕΦΥΓΕ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ». Έπεσε μια εκκωφαντική σιωπή. Ο παπάς άρον άρον ετοίμασε τη Θεία Κοινωνία από το Σώμα που υπάρχει για έκτακτες περιπτώσεις, έτρεξε στο σπίτι όπου ήταν δίπλα απ’ την εκκλησία, αλλά ήταν αργά. Δεν μπόρεσε να Την λάβει. Το πρόσωπό του είχε την πιο γαλήνια όψη που έχω δει ποτέ σε άνθρωπο. Επιστρέψαμε στην Εκκλησία και τότε απ’ τα αποθέματα δύναμης που έχει ο άνθρωπος μέσα του, συνέχισαν προς την ολοκλήρωση της Θείας Λειτουργίας, γιατί αυτό ήθελε ο παππούλης.
«Έφυγε» όπως ήθελε. Χωρίς να ταλαιπωρηθεί, χωρίς να χάσει όλο αυτό που ήταν. «Έφυγε» λες και ήξερε το πότε και επέλεξε το πώς. «Έφυγε απ’ το σπίτι του, απ’ το κρεβάτι του χωρίς να πονέσει. «Έφυγε» την ώρα που ο Άγιο Δημήτρης λειτουργούσε γι’ αυτόν και τη Λειτουργία την τελούσε αυτός που είχε επιλέξει ο ίδιος. Με αυτόν τον τρόπο επέλεξε και αυτόν που θα τον ετοίμαζε για το Μεγάλο Ταξίδι. Θα τον έντυνε και θα του έβαζε τα άμφια του. Όλα τα είχε κανονίσει.
Παππούλη όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν ξεθωριάζει τίποτα απ’ τη μνήμη, τη θύμηση, την εικόνα σου. Όλα παραμένουν δυνατά, αναλλοίωτα και έντονα. Οι αρχές, οι αξίες, τα ιδανικά και τα ταπεινά κηρύγματά σου, έχουν μεγάλη απήχηση μέχρι τώρα. Όσο για το σύνολο του χαρακτήρα και της προσωπικότητά σου, σήμερα λείπουν και τείνουν προς εξαφάνιση. Τόσο ως Κληρικός όσο και ως Άνθρωπος.
Παππούλη δεν σε ξεχνάμε!!!!!
Σωτήρης Παπαδημητρίου
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου